Mijn verhaal
En dan kijk ik eens terug
Wat heeft het verleden me gebracht? Hoe ben ik geworden tot wie ik nu ben? Dat is best een hele puzzel en het mooie is dat het toch echt in elkaar past. Hoe bijzonder en goed is dat. Zo’n prachtig puzzelstukje uit mijn jeugd is een foto van mezelf huppelend door de haven als Pippi Langkous, mijn held. Ik was met mijn broers en ouders op vakantie met de camper in Frankrijk. Voor mijn gevoel klopte daar alles. We waren samen, het was gezellig en het was goed. Iedereen was in zijn element. Het zou één van de laatste vakanties met zijn allen zijn, alleen wist ik dat toen nog niet. Als ik naar die foto kijk zie ik een meisje dat de hele wereld aankan en geniet van het moment. En even voel ik de muziek en het pittige grietje in mezelf weer.
Maar dan sta ik op het schoolplein
Nederland is net Europees kampioen geworden met voetbal. Alle kinderen lopen in polonaise over het plein. Ik niet. Mijn broer heeft een ongeluk gehad en ligt in coma. Twee weken later overlijdt hij. Vanaf dat moment is alles anders…..Spelen, plezier het is er nog wel, maar ook weer niet.
Thuis werd alles anders. Mijn oudste broer was inmiddels op kamers, mijn middelste broer ging naar het buitenland voor stage en mijn vader was doordeweeks in het buitenland voor zijn werk. Van een vol huis gingen we terug naar een huishouden van 2, soms 3 personen. Ik was altijd al veel aan het spelen bij andere kinderen en dat werd alleen maar meer. Ik begon voor anderen te zorgen.
Zorgen, daar was ik goed in.
Zo paste ik vaak op andere kinderen en dat vond ik geweldig. Ik ging dan ook een lerarenopleiding doen. Die moest ik stoppen vanwege stemklachten. Dus maakte ik de overstap naar bestuurskunde overheidsmanagement. Ook via die weg hoopte ik iets voor kinderen te kunnen doen. Dat pad is iets anders verlopen: geen kinderen, maar volwassenen gingen het worden. Het HR vak bleek mij op het lijf geschreven. Zorgen voor mensen op de juiste plek en het juiste werk. Ook wist ik zeker dat ik jong moeder wilde worden. Vrij vroeg trouwde ik met mijn grote liefde en werd zwanger van de eerste. Twee jaar later was ons gezin compleet met twee kids. Ja, zorgen was mijn natuur.
Ik zorgde héél veel voor anderen.
Maar niet voor mezelf. Ik heb altijd gezegd dat een burn-out mij écht niet zou gebeuren. Ik weet echt wel wanneer ik moet stoppen, ben niet zo stom in die valkuil te stappen. Nou: wel dus, en goed ook. Het was 2010. In het begin kon ik alleen maar huilen, de hoek van de bank was mijn beste vriend. Niet te lang hoor, want mijn verantwoordelijkheidsgevoel en niet-piepen mentaliteit kreeg snel de overhand. Ik ging vrij snel weer aan de gang. Ziek zijn hoort niet.
Ik heb heel veel gevraagde en ongevraagde adviezen gehad. Ook echt dingen die niet goed voor me waren. Zo ging ik 3 keer per week hardlopen: woog ik ineens nog maar 48 kilo… Ik heb van alles gedaan. Massages ondergaan. Gesprekken bij de psycholoog. Een tijdje helemaal niets. Schrijven, wandelen, zwemmen en nog veel meer. Ondertussen ging gewoon alles door. Ik was mijn uren aan het opbouwen bij mijn werk, droeg de zorg voor de kids en natuurlijk wilde ik ook mijn gewone leven met de sociale afspraken opbouwen. Maar of dat nou lukte…
Wanneer iemand mij vroeger vertelde dat ik op moest passen voor burnout, dacht ik altijd “doe niet zo gek”, mij zal dat niet gebeuren.
In april, 14 maanden nadat mijn burn-out zich geopenbaard had, ging het niet meer.
Ik zag ineens dat ik er wéér voor iedereen was, behalve voor mezelf. Ik zorgde voor iedereen, maar was met niemand echt verbonden. Terwijl die verbondenheid juist zo belangrijk voor me is. Het echte samenzijn, zoals op mijn Pipi Langkous-foto in Frankrijk.
Ik kreeg een blackout in de keuken. Ik liet letterlijk en figuurlijk alles vallen. Ik vroeg me af of het ooit nog over zou gaan. Zou ik ooit weer kunnen genieten van het leven? Kunnen lachen? Dansen? En gewoon ‘zijn’? Ik zat dieper dan ooit en ik wist: als ik nu niet met alles stop en écht ga luisteren naar mijn lichaam, dan kom ik er nooit uit. En dus gaf ik thuis aan: nu is het klaar. Ik kan even niet meer meedoen aan alle activiteiten. Ik moet nu voor mezelf gaan zorgen.
Daar begon mijn echte tocht, de mega tocht om echt voor mezelf te gaan zorgen.
Ik leerde: mijn eigen zuurstof masker eerst, net als in het vliegtuig. Ik leerde luisteren naar wat echt goed voor me is. Stapje voor stapje kon ik steeds meer gaan doen. Het werd me ook duidelijk dat ik andere mensen wilde helpen bij een burn-out. Want dat is wat ik gemist heb in mijn traject: iemand met dezelfde ervaring. Iemand die echt weet waar hij het over heeft. Dat schept een band en die verbondenheid: dat is belangrijk voor mij. Daar ben ik dus gaandeweg opleidingen in gaan doen. Die waren enerzijds helend voor mij. En anderzijds gaven ze mij ook het inzicht dat ik zélf met bepaalde patronen moest breken: ik was zelf de belangrijkste persoon om mezelf beter te krijgen.
Langzaam kon ik weer steeds meer genieten van de kleine dingen.
Langzaam kon ik weer steeds meer genieten van de kleine dingen. Ik ging meer bewegen, ondernam weer sociale activiteiten. Ik ontdekte een methode om zelf de regie te pakken over je energie: Heartmath. Ik besloot dat ik daar meer over wilde weten. Het bleek een simpele methode waarmee je jezelf kan opladen en de combinatie met positieve psychologie. Heartmath is één van de grootste cadeaus dat ik mezelf heb gegeven.
Heartmath is voor mij de weg naar mijn intuïtie geweest.
Het heeft deuren voor mij geopend waarvan ik niet wist dat ik het kon. Een nieuwe onderzoekingstocht volgde, de tocht naar mijn spirituele kant of hoe je het ook wilt noemen. Ik ben erachter gekomen dat ik een healer met twee benen op de grond ben. Ik geef naast coaching nu ook energetische sessies en onlangs hebt ik hypnotherapie ook toegevoegd aan mijn pakket. De puzzel is echt compleet. Ik werk met ingang van januari 2019 als energetisch coach, op het mentale, emotionele en energetische vlak. Het energetische stuk was het laatste puzzelstukje in mijn sessies met klanten.
Het brengt me terug naar mijn fotomoment in Frankrijk. Ik voel me weer happy en blij en verbonden. Ik dans weer in de woonkamer. Ik geniet van de meest simpele dingen en dat is goed.
Zo is het goed!
Intresse?
Ben je geïnteresseerd en benieuwd wat ik voor jou kan betekenen?